Na miejscu obecnej willi znajdowała się niegdyś prochownia, gdzie przechowywano proch strzelniczy dla Krakowa pod koniec XVIII i na początku XIX wieku. Budynek uległ zniszczeniu wskutek wybuchu. Nową strukturę wzniesiono na początku XIX wieku. 

 

    W 1924 roku, kiedy dwór był już własnością rodziny Domańskich, budynek spłonął w pożarze. Obecny wygląd willi zawdzięcza gruntownej przebudowie z 1925 roku, przeprowadzonej przez Karola Gustawa Domańskiego, inżyniera górnika. Po podróżach do Włoch i Egiptu, Domański zlecił architektowi Leonowi Wilmannowi projekt przebudowy, inspirowany renesansowymi willami. Nowa, jednopiętrowa rezydencja została zbudowana na prostokątnym planie, z wejściem dostępnym przez dwubiegowe schody prowadzące do portyku wspieranego na czterech arkadach, z ryzalitami od strony południowej.

 

    Na parterze znajduje się salon z kominkiem, a z holu prowadzą drewniane schody ozdobione witrażem na piętro, gdzie mieszczą się sypialnia i strych. Na szczycie zachodniej wieży znajduje się dodatkowy pokój. Willa charakteryzuje się nieregularną bryłą, podkreśloną podziałami okien, sztukateriami oraz narożnymi wykuszami i wieżyczkami. Wnętrze zachowało styl i wyposażenie lat 20. XX wieku, w tym łazienkę i jadalnię w stylu zakopiańskim, zaprojektowane przez Stanisława Witkiewicza. W szczególności wyróżnia się Sypialnia Egipska, wykonana we Lwowie według rysunków Karola Domańskiego, przywiezionych z jego podróży do Egiptu.

 

    Willa otoczona jest parkiem krajobrazowym, który powstał na przełomie XIX i XX wieku, oraz sadem, a do podjazdu prowadzi aleja lipowa. Obok znajdują się murowana stajnia i wozownia z 1925 roku, ozdobione attyką, oraz dom ogrodnika.